Ogłoszenia Szczecin, Ogłoszenia Praca Szczecin

Oszoł

Kiedy piętnasty raz (liczyłem!) zadano mi złowieszcze i podstępne pytanie o treści "czy byłeś już w Oszoł?", pękłem z hukiem. Nie byłem, a owo niebycie zaczynało wyraźnie podkopywać moją pozycję towarzysko-społeczną.

Doskwierało mi to tym bardziej, że piętnaście razy (liczyłem!) dobiegało mnie kolejne pytanie: "jak to możliwe, że jeszcze nie byłeś w Oszoł?".

A że tak się akurat złożyło, że w miarę pilnie potrzebowałem pewnego wytworu zaawansowanej (no, nie przesadzajmy) elektroniki, postanowiłem połączyć pożyteczne z koniecznym i w końcu dołączyć do tych, którzy już byli (w Oszoł).

Bycie w Oszoł początkowo zapowiadało się mało emocjonująco, bo w końcu czym nas może jeszcze zaskoczyć takie czy inne Oszoł, skoro parę już lat symbiotycznie współżyjemy z handlem wielkopowierzchniowym o kapitale pochodzenia zagranicznego? Owo zapowiadanie się było jednak omylne i z gruntu fałszywe.

Kiedy bowiem dotarłem do kasy, taszcząc pod pachą pokaźne, zgarnięte z półki pudełko, zostałem odesłany bez kwitka po kwitek. Ów przełom w moich dziejach wywołała pani z ochrony (biorąc pod uwagę jej filigranową posturę, raczej z ochronki), która czujnie powstrzymała kasjerkę przed bezrefleksyjnym zeskanowaniem kodu paskowego z (jeszcze nie) mojego kartonu. Tu dowiedziałem się, że skasowanie towaru o wartości (rozumianej materialnie) powyżej pewnej wartości (rozumianej matematycznie) musi być poprzedzone wydaniem kwitu sprzedaży. Brak kwitu sprzedaży może bowiem spowodować naruszenie równowagi energetycznej wszechświata oraz niekontrolowaną ucieczkę mezonów B z naszego Układu Słonecznego.

Kwit sprzedaży okazał się kartką formatu A4, podzieloną na kratki i rubryczki, wykazujące złożoność informacyjną na poziomie śp. formularza PIT-5. Jego wypełnianie poszło jednak piorunem i doprawdy byłoby niestosowne doszukiwać się w tym akcie jakiejś szykany czy choćby niewygody. Ostatecznie zostałem odesłany do kasy z kwitkiem (sprzedaży), co dawało nadzieję na to, że umowa wzajemna pomiędzy mną a Oszoł zostanie ostatecznie doprowadzona do pomyślnego końca.

I tu stało się coś, po czym do dziś nie potrafię dojść do siebie. Pani z ochronki nawet chwilę nie spuszczała wzroku ani z (już prawie) mojego kartonu, ani z (bezdyskusyjnie) mojej karty płatniczej, ani z niczego, co choćby tylko potencjalnie mogłoby być moje.

A kiedy wszelkie sfiskalizowane bądź nie papiery i papierki zostały już wydrukowane i podpisane, pani z ochronki pochyliła usta nad przyklipsowanym do munduru mikrofonem swojego łokitoki i scenicznym szeptem, z emisją godną pierwszych wersów monologu Hamleta, powiedziała stanowczo i dobitnie: "Odtwarzacz opuszcza halę".

I po co mi to było?